Αντικανίβαλος

Σε παρακολουθώ αθόρυβα, από την πρώτη σου ανάρτηση, και προσπαθώ να παίξω ένα παιχνίδι μαζί σου.
Τι παιχνίδι? Χχμμμ, μοναχικό, αλλά χρειάζονται τουλάχιστον δύο!
Πώς γίνεται αυτό? Κι όμως.
Προσπαθώ να μαντέψω την επόμενη ανάρτηση σου, το θέμα σου, τους φανταστικούς ή μη ήρωές σου, το στυλ σου, ακόμη και τα σχόλια σου.
Γιατί? Δεν είπαμε? Παίζω…και το παιχνίδι μου είναι να μαντεύω τους δρόμους του μυαλού σου.
Δεν είναι δύσκολο ξέρεις, στην αρχή το θεωρούσα αδύνατο, όχι γιατί είσαι τόσο απρόβλεπτος αλλά επειδή είσαι εκρηκτικά ενθουσιώδης και ευέλικτος.
Σε έμαθα όμως, μου πήρε λίγο χρόνο αλλά σε έμαθα…
Γιατί διάλεξα εσένα? Ας γελάσω, ποιος σου είπε ότι είσαι ο μόνος? Είσαι ένας από τους πολλούς, τους πάμπολλους που κυκλοφορούν επώνυμα ανώνυμοι στον κυβερνοχώρο…

Σιγά σιγά, που ρουφούσα τον τρόπο σκέψης σου, άρχισα να βλέπω τις αδυναμίες σου και τον άστοχο τρόπο σου να τις καλύψεις…πίσω από ανούσια πειράγματα που εσύ τα βαπτίζεις νόστιμα, πίσω από κούφιες ηθικοπλαστικές ιδεολογίες που τις θεωρείς τρόπο ζωής… είναι τόσα πολλά…

Τρέχεις, προσπαθείς να ξεφύγεις αλλά δε σε έπεισε ποτέ κανείς ότι η καθημερινότητα είναι πιο γρήγορη από σένα, σε φτάνει, σε ζώνει, σε καταστρέφει.
Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, χάνοντας άσκοπα πόντους αισιοδοξίας που κερδίζονται τόσο δύσκολα.

Νομίζεις ότι έχεις βρει το νόημα της ζωής, μάλλον τον τρόπο να αποφεύγεις να αντικρύσεις κατάματα το πεπρωμένο σου, πόσο μικρός και ανίσχυρος είσαι, σε λυπάμαι.
Το παίζεις εξερευνητής, σου αρέσει λες το μυστήριο και σε ωθεί η περιέργεια σου, ας γελάσω, δεν έχεις καταλάβει ακόμη ότι η περιέργεια δε σκότωσε ποτέ τη γάτα αλλά η γάτα την περιέργεια…