Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Καλή Ανάσταση
















Όπως ίσως γνωρίζετε, αποφεύγω τη θανάτωση άκακων ζώων και αρκούμαι σε άλλου είδους γευστικές απολαύσεις.





Νάστε καλά, με υγεία, να περάσετε όμορφα, μην μεμψιμοιρείτε και να θυμάστε πότε πότε ότι υπάρχουν και χειρότερα :(

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Taygetos Challenge

Πελάτες μου!!!
Ξέρω ότι σας έλειψα, αλλά δικαιούμαι κι εγώ πότε πότε μιά μικρή απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητος.
Έτσι λοιπόν ετοίμασα βαλίτσες την Παρασκευή το βράδυ, γύρισα την "υδρόγειο" για να διαλέξω προορισμό και ναι! ο κλήρος (στημένος) πέφτει στην Καρδαμύλη (όλως τυχαίως έχει και αγώνα την Κυριακή)

Σάββατο πρωί λοιπόν, αναχωρούμε με την Άννα (μόνοι και άνευ τέκνου) σιγούλια σιγούλια για Μεσσηνιακή Μάνη.
Φτάνουμε κατά το μεσημεράκι και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (Καρδαμύλη μπίτς) απόμερο (όσο και να σκούζει δεν ακούγεται...αν φωνάζει πολύ τη φιμώνεις όμως), ιδανικό για παράνομα και μη ζευγαράκια.

Απογευματάκι κατευθύνομαι στο κέντρο (πλατεία) για παραλαβή αριθμού και ενημέρωση διαδρομής. Όλα καλά, πάμε τώρα για μακαρονάδα και μπύρες.
Ο καιρός είναι ιδανικός, φυσάει άρα δεν θα έχει υγρασία, όπερ σημαίνει ότι η διαδρομή δε θα είναι γλυστερή (λόγω βράχων)
Το φαί καλό, δίπλα στη θάλασσα, οι μπυρίτσες κρύες, ξεκινάμε καλά, κατευθυνόμαστε στο χοτέλ για ξεκούραση.

Τα κακά ξεκινούν όμως 7 ώρες πριν τον αγώνα.
Λίγο ο ήχος της θάλασσας από το ηθελημένα ανοιχτό παράθυρο, λίγο η φεγγαράδα της εαρινής νυχτός, λίγο έως πολύ η απουσία θυγατήρ από την εκδρομούλα, είμαι και επιρρεπής στο ασθενές (?!?) φύλο, κατανάλωσα όλο το γλυκογόνο που είχα αποθηκεύσει στους μυς μου για την αυριανή ημέρα!
Τσάμπα οι αστακομακαρονάδες, οι υδατάνθρακες εξανεμίστηκαν :(

Πρωί κατά τις 7 και τέταρτο κατεβαίνω για πρωινό, ωωω μα τι έκπληξις!!! τα πάντα κλειστά!! Ξένιε Ζευ, γιατί δεν τίμησες με την παρουσία σου το μέρος τούτο?
Ολοταχώς στο περίπτερο της πλατείας για κρουασάν με συντηρητικά και καφέ σε πλαστικό από την καφετέρια δίπλα στο χώρο εκκίνησης (πλατεία)

08:00 σφύριγμα εκκινήσεως και αχός βαρύς ακούγεται καθώς 134 ταλαίπωροι ξεκινούν τον κόντρα ανήφορο.
Γιατί ρε γμτ σε κάθε αγώνα (σιγά τους αγώνες που έχω δλδ) πριν συμπληρώσω ακόμη χιλιόμετρο θυμάμαι ότι κάτι δεν έκανα καλά ή ότι έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό που έπρεπε να κάνω πριν ξεκινήσω?

Έχω αρχίσει όμως χαλαρά και περιμένω το 20άλεπτο ώστε να σταθεροποιηθούν οι παλμοί μου και να αποκτήσω τέμπο.
Τώρα πράγματι μπορώ να πω ότι κινούμαι πιό άνετα. Ο εσωτερικός μου τεμπέλης εαυτός εφ΄ όσον είδε κι απόειδε ότι δε μου βάζει μυαλό ώστε να εγκαταλείψω και να πλακωθώ στα τσίπουρα στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι, αποκρύπτεται περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία (κόπωση) να μου κάνει αισθητή την παρουσία του.

Έχουμε ήδη ανέβει υψομετρικά αρκετά και η θέα είναι φανταστική. Βέβαια δεν μπορείς να αγναντεύεις για πολύ, μόνο φευγαλέες ματιές, καθόσον το μονοπάτι που διανύουμε είναι γεμάτο κροκάλες και πέτρες ακανόνιστου σχήματος και πρέπει να κοιτάζεις το τεραίν, προκειμένου να βλέπεις που πατάς.
Μιά μικρή απροσεξία και το διάστρεμμα καραδοκεί.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όταν τρέχουν μπροστά σου και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής 3 γυναικεία κολάν (όχι μόνα τους, με το περιεχόμενο μέσα) δύσκολα προτιμάς άλλη θέα.
Ως σοβαρός κανίβαλος και τηρώντας το ρητό "βλέπετε αλλά μην εγγίζετε" αντιλαμβάνομαι κάποια στιγμή ότι έχω φτάσει ήδη στο 10ο χιλιόμετρο.
Αχά σκέφτομαι, το μάτι χόρτασε, το σώμα ακόμα αντέχει, ας ανοίξω ρυθμό.

Προσπερνώ λοιπόν με λύπη τα κολάν και συνεχίζω συναντώντας τον αγαπητό Τάκη (tsong) όπου και το παίρνουμε παρεούλα με γελάκια και πειράγματα.
Ώσπου ξαφνικά φτάνουμε στο 20ό!!!
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, τι είναι αυτό που βλέπω?
Σε μιά απότομη κόψη, ντουγρού χωρίς μονοπάτι και σε 300 μέτρα υψομετρική διαφορά γεμάτο κοφτερές πέτρες, το σημείο ελέγχου περάσματος διαδρομής. Ρε γμτ, τάμα το 'χουνε? Ούτε στους λοκατζήδες δεν κάνουν τέτοια καψόνια.

Σφίγγω τους τεράστιους κοπτήρες μου και αγκομαχώντας τραβώ το Γολγοθά μου. Νάσου σε λίγο και η Μαρία, τη συναντώ χαμογελαστή (διότι επέστρεφε, ήτοι κατέβαινε) και προθυμοποιείται να με βοηθήσει στο ανέβασμα, προτείνοντας μου το χέρι της.
Εμφανώς μπερδεμένος αρχίζω τα χειροφιλήματα (Λευτέρη ψέμματα λέω) και είδαν κι απόειδαν να την απομακρύνουν από κοντά μου!!
Δεν ξέρω γιατί (αλλά υποψιάζομαι) όλοι τους έβριζαν, δε χρειάζεται να τους ακούσεις το βλέπεις στην έκφραση του προσώπου τους.
Με τα πολλά φτάνουμε τελικά στην κορυφή όπου χτυπούμε την κουδούνα (ένδειξης έγκυρης διέλευσης από το σημείο) εφόσον βελάξαμε για να ανέβουμε.

(Προς τους διοργανωτές του αγώνα: Αν κατά τον καθαρισμό της διαδρομής συναντήσετε τπτ κατάρες πεταμένες κάτω, να ξέρετε δικές μου είναι)

Από τον ίδιο δρόμο (??????) κατηφορίζουμε συναντώντας με τη σειρά μας τώρα τους πιό αργούς να ανεβαίνουν σκεπτόμενος με τη σειρά μου, πως με έβλεπαν κι εμένα οι μπροστινοί κατηφορίζοντες!

Επιτέλους το μαρτύριο τελειώνει και πιάνουμε ίσωμα. Μέσα σε μισή ώρα τα γόνατα τα πήρα επ' ώμου και οι πατούσες μου με ψιλοκαίνε. Μάλιστα κάποια στιγμή αισθάνθηκα την κάλτσα μου να μαζεύει στο δεξί πόδι και -κακώς- βαρέθηκα να σταματήσω να την τακτοποιήσω, την πλήρωσα στον τερματισμό με 2 φουσκάλες. (Δικαιώνονται πάλι οι πρόγονοι μου που έτρεχαν ξυπόλητοι-κάλτσα=φουσκάλες)
Εδώ που τα λέμε αν πέταγες τις κάλτσες μου στο βράχο θα κολλούσαν, δε θα 'πεφταν (όπως δοκιμάζεις τα μακαρόνια αν βράσανε)

Εφόσον έχουμε περάσει δύο φορές εγκάρσια το φαράγγι του Βυρού, λογικά πρέπει να είμαι στην τελευταία ανηφόρα που η άτιμη δε λέει να τελειώσει. Είμαι κοντά στο 30ό χιλ. όπου ακούω μιά γυναικεία φωνή πίσω μου "Αργεί πολύ αυτή η ανηφόρα?"
"Δεν ξέρω, ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθουμε, να την ανεβούμε" απαντώ.
Διαπιστώνω ότι έχει δυνάμεις, διότι παρόλο που περπατάω σχετικά γρήγορα (σιγά μην τρέχω σε ανήφορο, ο Καλοφύρης κλέφτης θα γίνει?) με πλησιάζει γρήγορα.
Οι τυπικές ευκαιριακές συστάσεις δεικνύουν ότι πρόκειται για την Τζένη (όχι τη Χειλουδάκη καλέ, την Ευγενία, την αφέντρα του Φιντέλ - ο Φιντέλ, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, είναι σκύλος και όχι σύζυγος)
Η ανηφόρα κοντεύει να τελειώσει (όπως κι εγώ) κοντά στο 32 και η Τζένη μου σερβίρει τη σκόνη της. Για μιά στιγμή ο αντρικός μου εγωισμός επαναστατεί αλλά το γαλακτικό οξύ που έχει συσσωρευτεί στους μυς μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα "Που πας ρε Καραμήτρο?"
Κατεβάζω λοιπόν τα αυτιά (τα μόνα που μπορούσαν να ήταν σηκωμένα εκείνη την ώρα) και τσούκου τσούκου τρεχαλίζω και παραμιλώ, δίνοντας κουράγιο στον εαυτό μου, λέγοντας του "έλα 6 χιλ είναι ακόμα"
Τα πόδια είναι βαριά, το τελευταίο κομμάτι μονοπατιού είναι κατηφορικό με πέτρες, ιδανικό για πτώση και τραυματισμούς λόγω κόπωσης.
Κι όμως "θάλαττα θάλαττα" μετά την τελευταία φουρκέτα του δρόμου διακρίνω το Μεσσηνιακό κόλπο και σε λίγο μπροστά μου και χαμηλά την Καρδαμύλη!!!!
Είμαι ήδη στα πετρόχτιστα σπίτια της παλιάς Καρδαμύλης και κατηφορίζω, μπορώ να διακρίνω το αλάτι από τον αέρα που έρχεται από τη θάλασσα και ναι τερματίζω σε αξιοπρεπή χρόνο (κάτω των 6 ωρών που είχα στο μυαλό μου ως όριο)

Συμπεράσματα:
Σηματοδότηση: Πολύ καλή (και τυφλός να είσαι δε χάνεσαι)
Τεραίν: Πολύ τεχνικό, θέλει προσοχή, ιδανικό για αναρρωτικές άδειες
Ομορφιά διαδρομής: πολύ καλή
Επανάληψη διαδρομής στο μέλλον: Πιθανόν, όχι όμως με το κατακόρυφο tae kwon do κομμάτι, καλύτερα 5 Κμ παραπάνω παρά το σκότωμα επιγονατίδων

http://www.youtube.com/watch?v=89vuF_k8pBA

http://www.youtube.com/watch?v=41U01jKHe1o

Περισσότερα στο:
http://www.2407m.com/gr/viewpage.php?page id=9

Φυσικά παρέμεινα Καρδαμύλη και την Κυριακή για αποκατάσταση (έτσι κι αλλιώς δε δουλεύω αυτό τον καιρό) και επανήλθα στην οικία μου σήμερον το απογευματάκι.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Ελλάς!!!!!



Τι άλλο θα ακούσουμε?
Ταμείο στήριξης της Ελληνικής οικονομίας.
Τι λέτε ρε κλεφτόπουλα τι λέτε βρε λεβέντες?
Πρέπει να δούλεψαν πάμπολλα εγκεφαλικά κύτταρα και πολύ φαιά ουσία για να σκεφτούν κάτι τέτοιο και πρέπει να έχουν απέραντα αποθέματα θράσσους για να αποτολμήσουν να το διακηρύξουν!!!
Δλδ, γάτος γαμεί και γάτος σκούζει!
Αυτοί που τα φάγανε, αυτοί που τα μασουλήσανε, κάνουνε λέει επανάσταση γιατί τα ταμεία είναι άδεια και δεν έχει απομείνει τπτ άλλο για κλέψιμο από τους τωρινούς!!

Δυστυχώς κύριοι, αργήσατε... ας προλαβαίνατε το τραίνο νωρίτερα να μη σας παίρναν τη μπουκιά από το στόμα.

"Κυρίες" και "Κύριοι" του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ο Έλληνας, ο μέσος αφανής Έλληνας έχει συνεισφέρει πάμπολλα κατά καιρούς στην Πατρίδα του και είναι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ.
Αγανακτισμένος γιατί ΕΣΕΙΣ ποτέ σας δεν τον στηρίξατε, τον κάνατε να ντρέπεται που είναι Έλληνας, τον φοβίσατε με την ανύπαρκτη αστυνόμευση και τη διάλυση του δικαίου αισθήματος.
Καταλήστευση του Κράτους από SIEMENS, Βατοπέδια, χρηματιστήρια, πυρκαγιές, παραδικαστικά, αρπαχτές, μίζες και ΠΟΤΕ ΟΥΔΕΙΣ δεν πλήρωσε.

Ο Χ Ι λοιπόν, επιτέλους ξυπνήσαμε.
Και αν επιμένετε τόσο πολύ για "δώσιμο" τονίζοντας ότι δεν είμαστε "πατριώτες" μπορείτε να απευθυνθείτε στους απογόνους της μακαριστής Ελένης Ιωαννίδου που αναφέρω παρακάτω:


http://www.pare-dose.net/?p=2869

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Η εμπειρία μιας φόρουμ συνάντησης

Επειδή που λέτε γράφω πότε πότε (έγραφα παλιότερα δλδ, τώρα περισσότερο παρακολουθώ) και σε κάτι φόρα-παρτίδα δρομέων, είπα κι εγώ ο καψερός να συμμετάσχω σε μιά τρεχαλιτζίδικη κατάσταση που διοργανώθηκε αυτό το Σάββατο 13 του μηνού στην Πάρνηθα.
Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή, κάτι σαν τα εισιτήρια διαρκείας δλδ και εφόσον το συζυγικό μου καθήκον το είχα εκτελέσει από την αρχή του μήνα (μετά τα 15 συζυγικά έτη σου αναλογεί 1 φορά το μήνα) είπα να παρευρεθεί η αφεντιά μου.
Είναι κι αυτός ο "Κένταυρος" στις 9 Μαίου που πάει να με αγχώσει και αποφάσισα ότι χρειάζομαι περισσότερο προπόνηση σε βουνό παρά σε διάδρομο γυμναστηρίου.
Βρε ΔΕΝ το ξανακάνω σου λέωωωωωω (ούτε στην Πάρνηθα ούτε σε ωτομπιάνκι)
Μεταφέρω την εμπειρία μου όπως την έγραψα και στο ανάλογο φόρουμ (www.mountainrunning.gr)

Λοιπόν ...γκουχ γκουχ... συναντηθήκαμε 06:30 στο ξέφωτο λίγα μέτρα πιό πάνω από την είσοδο του πάρκιν του τελεφερίκ 7 άτομα συνολικά και ξεκινήσαμε 06:50, καθυστερώντας στην εκκίνηση μόνο 20 λεπτά, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα!! (όχι Τάκη δε θα σε κάρφωνα που κατέφθασες τελευταίος)
Ξεκινάμε λοιπόν σιγούλια σιγούλια από το δρομάκι πίσω από το πάρκιν, που καταλήγει στην αρχή της χαράδρας της Χούνης και παίρνουμε τον ανήφορο.
Ο καιρός είναι ιδανικός για τρέξιμο και η αλήθεια είναι ότι το γαντάκι στα χέρια χρειαζότανε. Το τοπίο είναι υπέροχο αλλά αυτό το καταφύγιο αργεί ακόμη να φανεί! Φτάνουμε στη διασταύρωση μονοπατιών (δεξιά φεύγει για Φλαμπούρι) και ακολουθούμε το αριστερό για Μπάφι.
Ο ιδρώτας έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του αρκετά θα έλεγα, συναγωνίζοντας τις λαχανιασμένες μας ανάσες αλλά τα δάχτυλα των χεριών μας (για τους μη γαντοφόρους) εξακολουθούν να είναι παγωμένα.
Το τοπίο είναι θαυμάσιο όπου ξάφνου λίγο κάτω από το Μπάφι και στη διασταύρωση που φεύγει αριστερά για Μον Παρνές, συναντούμε τα πρώτα καμμένα (παλαιά) με ριγμένους κορμούς και φυτεμένα μικρά δεντρύλια στην αισιόδοξη προσπάθεια των ευαίσθητων πολιτών για αναδάσωση της περιοχής.
Και ναι, επιτέλους αντικρύζουμε το κτφ κατευθυνόμενοι στην εξωτερική του βρύση για νεράκι και μικρό διάλλειμα, ανεβαίνοντας συνολικά 640 μέτρα υψομετρικής διαφοράς (από τα 500 στα 1140)

Στο σημείο αυτό αποχωριζόμαστε 2 άτομα από την ομάδα όπου παίρνουν το δρόμο της επιστροφής λόγω υποχρεώσεων και χρονικών περιορισμών (οι τυχεροί που λέγαμε) και η 5μελής ομάδα πλέον αναχωρεί εκ νέου για το Γολγοθά της!
Εφόσον χαιδεύω στοργικά τις δύο ολόμαυρες γάτες που αποτελούν τις μασκώτ του κτφ (και μεταξύ μας, ψυλλιασμένος για τις άγριες διαθέσεις του αρχηγού) κατευθυνόμαστε προς κεραίες.
Σε λίγο πράγματι αντικρύζουμε την πύλη εισόδου του Στρδου της Αεροπορίας με το εκκλησάκι του Αγ. Κων/νου απέναντι της. Βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής (υψόμ. 1280 μέτρα) και ρεμβάζουμε τη θέα (απέραντη πολυκατοικιοθάλασσα) από ψηλά.

Επιτέλους ξεκινάει η κατηφόρα και οι παλμοί με τις ανάσες μας ξαναβρίσκουν το κανονικό τους τέμπο. Τα χαμόγελα και τα πειράγματα επανέρχονται και οι συζητήσεις μας ομοιάζουν περισσότερο με θέματα μεσημεριανών εκπομπών παρά με δρομικές συζητήσεις. Απ' όλα είχε ο μπαξές, το πόσο κυρίαρχα αρσενικά είμαστε στο σπίτι μας (αποκρύπτοντας έντεχνα την παντόφλα που πέφτει) έως και το καυτό μέχρι πρότινος εθνικό θέμα που ακούει στο όνομα:
http://www.youtube.com/watch?v=gMkAcgeLB6E

Έχουμε πάρει ήδη, μετά την κατάβαση από τις κεραίες, το αριστερό (δυτικό) μονοπάτι για πηγή Σκίπιζα. Κινείται στο μεγαλύτερο μέρος του στην ισουψή των 1200 μέτρων και το τοπίο πράγματι είναι ε κ π λ η κ τ ι κ ό ! ! Δεν το πιστεύεις ότι είσαι τόσο κοντά στην άχαρη και άναρχα δομημένη τσιμεντούπολη. Δε μιλάμε τώρα, απολαμβάνουμε τη γοητεία της διαδρομής. Αν ήταν γυναίκα, σίγουρα θα ήταν νεράιδα και μάλιστα ξελλογιάστρα - αντροχωρίστρα. Τι αντροχωρίστα δλδ και τον Κώστα μου θα απατούσα για να πάω μαζί της!
Φτάνουμε στην πηγή Σκίπιζα, ανεφοδιαζόμαστε με νερό και εκτελώντας ένα μικρό κύκλο, προκειμένου να φτάσουμε στο πυροφυλάκειο, αντιμετωπίζουμε την εικόνα της καταστροφής, το πόσο αρρωστημένο μυαλό πρέπει να κουβαλά κάποιος για να βάζει φωτιά στα δάση...

Φεύγουμε από τα καμμένα και επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι και με αντίθετη τώρα πορεία με προορισμό την πηγή Μόλα. Είναι γεγονός πλέον ότι προηγούνται σε αριθμό τώρα οι κατωφέρειες από τις ανηφοριές. Φτάνουμε λοιπόν Μόλα και στο εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου (ευτυχώς δεν μας επιτράπει ακόμη η είσοδος!!!) όπου το μάτι μου έπεσε σε δύο μεσήλικες που την είχαν αράξει και έπαιρναν το κολατσιό τους. Ντοματούλα, τυράκι, κονσερβούλα, βραστό αυγουλάκι ημέρας (μπορεί και απογευματινό) μόνο το καρώ τραπεζομάντηλο δεν πρόλαβαν να στρώσουν. Παρόλο που τα γαστρικά υγρά του στομάχου μου αναστατώθηκαν (τι κακή συνήθεια να ΜΗΝ κουβαλώ ποτέ φαγητό μαζί μου) το έπαιξα "κυρία" και συγκρατήθηκα.
Μικρή στάση και τρεξιματάκι πάλι για πηγή Κορομηλιά. Έχω αρχίσει να έχω οράματα, βλέπω μπουγατσοπωλεία και Goodys ανάμεσα στα δέντρα!!
Είναι και αυτά τα χιλιόμετρα που προσθέτουμε σιγά σιγά και κάνουν τα πόδια μας να βαραίνουν.
Επιτέλους όμως Κορομηλιά! Και ναι, υπάρχει Θεός! Συναντούμε 2 φυσιολάτρες που από μόνοι τους προσφέρονται να μας κεράσουν τσίπουρο (Κρητική τσικουδιά για την ακρίβεια). Ξέρετε πόσο λεπτολόγος είμαι και τηρητής του σαβουάρ βιβρ, για να μην τους προσβάλλω βεβαίως βεβαίως, δέχομαι τελικά κάτω από αφόρητες πιέσεις να με κεράσουν 2 σφηνάκια (το 1ο είναι για να το μυρίσεις, το 2ο πίνεις).
Αλλά άκουσον άκουσον, αντί οι συντρεχαλούντες μου να με ευχαριστήσουν που έβγαλα την ομάδα μας από τη ρετσινιά της ακατάδεκτης, κρατώντας ψηλά το ελληνικό φιλότιμο, με κατηγόρησαν για ντοπάρισμα!! Αίσχος, αιδώς, ντροπή...αλλά έτσι είναι, η Ελλάδα τρώει πάντα τα παιδιά της, ακόμη και τα νόθα κανιβαλάκια.

Δε με νοιάζει όμως, ο καιρός γαρ εγγύς και ο τερματισμός μας ακόμη εγγύτερα. Κατηφορίζουμε από το μονοπάτι δεξιά (ανατολικά) και πίσω από το κτφ Φλαμπούρι όπου σε μερικά σημεία σάρες με πέτρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις πατούσες μας. Σφίγγουμε λιγουλάκι τα δόντια μας (τα έχουμε και μεγάλα) και σε λίγο βγαίνουμε στην άσφαλτο στο τέρμα της οδού Ημαθείας των Θρακομακεδόνων.
500 μέτρα σε άσφαλτο, ανάμεσα σε κάτι φτωχικά σπιτάκια που οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν χρήματα για τουβλάκια να τα χτίσουν και αναγκαστικά κουβαλούσαν πρώτη ύλη (πέτρες) από το βουνό και συναντούμε πάλι την είσοδο της χαράδρας της Χούνης.
Η πρόταση μου να κάνουμε ακόμη ένα γύρο της διαδρομής δε ξέρω γιατί αλλά ναυάγησε (!!) και σε λίγο φτάνουμε στο χώρο που έχουμε αφήσει τα τουτού μας. Το ρολόι-gps-χάρτης-μίξερ-καφετιέρα του αρχηγού της αποστολής έδειχνε 22,7 χιλιόμετρα σε 03:59:00.

Γενικά το τοπίο ήταν εκπληκτικό, ελάφια δε συναντήσαμε στη διαδρομή, αλλά πιστεύω τα δικά μας κέρατα ήταν αρκετά, θα γινόταν συνωστισμός και μπέρδεμα αν τα συναντούσαμε.

Και εις άλλα με υγείαν, να ζήσετε να με θυμόμαστε...πάω να κατακλιθώ

(ΥΓ: Δημήτρη, για το καρεκλάτο που λέγαμε, ούτε αυτό το κόβω...)


Και ο χάρτης της διαδρομής:

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Λαζόπουλου συνέχεια

Η γνώμη μου για τον κύριο Λαζόπουλο (http://kanivallos.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html), είναι ότι είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος που μπορεί να αντιλαμβάνεται εύκολα και γρήγορα τον παλμό των θεατών του και αναλόγως να διαφοροποιεί ή να εμμένει στα θέματα του. Γι αυτό προτιμά άλλωστε τις ζωντανές εκπομπές και το θέατρο ώστε να έχει αμεσότατη επαφή και αντίληψη με τους θεατές του (περιβάλλον). Μέχρι εδώ καλά. Στο βωμό όμως της επίδειξης, της προβολής και της θεαματικότητος έχει χάσει προ πολλού το μέτρο, ποιό μέτρο δλδ, εδώ μιλάμε για χιλιόμετρα ... και τι χιλιόμετρα?



Σας παραθέτω μία αποστολή-απάντηση ζεύγους δρομέων, με αφορμή το ...σατυρικό σχόλιο του Λάκη σε ένα γέρο (?) δρομέα. (πρόκειται για τον Ιταλό δρομέα Maranzina Aldo)

Αγαπητέ Λάκη,

Με μεγάλη λύπη είδαμε χτες, στο τελευταίο επεισόδιο του Αλ Τσαντίρι τη διακωμώδηση ενός «γέρου» που προσπαθεί να τρέξει. Ο φακός έρχεται κοντά, ο «γέρος» χαιρετάει, κι όλοι εμείς, οι βολεμένοι στον πιο μαλακό καναπέ της καθημερινότητάς μας, γελάμε ειρωνικά με τα «χάλια» του.

Για τη ιστορία, ο γέρος αυτός που είδαμε είναι ένας 62χρονος Ιταλός, δρομέας υπεραποστάσεων, το όνομα του οποίου έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες 6 φορές, είναι μέλος μιας μικρής κοινότητας τέτοιων δρομέων, που με ευλάβεια σχεδόν, έρχονται κάθε χρόνο στη χώρα μας, για να συναντήσουν, τρέχοντας, τον χαμένο πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, ακολουθώντας τα βήματα του Φειδιππίδη, άλλοτε από την Αθήνα στη Σπάρτη, άλλοτε σε μια προσωπική αναζήτηση ορίων.
Αντί γι αυτό, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σύγχρονη Ελλάδα των σκουπιδιών, της αγένειας ενίοτε και του χλευασμού.

Μια μεγάλη απόσταση σε έναν αγώνα δρόμου είναι ένας μεγάλος σκοπός, για πολλούς ένα όνειρο ζωής, που απαιτεί μια μακρόχρονη προσπάθεια. Συχνά μια ζωή στερημένη. Μια επιθυμία που ωστόσο παίρνει τα ηνία της ζωής και μετατρέπεται σε έναν ακατάσβεστο πόθο, να βιώσει κανείς την ένταση της μεγάλης διάρκειας του αγώνα, να συλλάβει απόκοσμους κυματισμούς μιας ιδιωτικής θάλασσας.
Οι δρομείς αυτοί, μακριά από ντοπαρισμένους, υπέρλαμπρους , αθλητικούς διάττοντες αστέρες, επιμένουν να ανταποκρίνονται πιστά στα βασικά ιδεώδη, στα γνωρίσματα εκείνα, που συγκροτούν τον παρμένο από την αρχαιότητα πολιτισμό.

Φέτος, για άλλη μια φορά, έχουν έρθει από πολλές μεριές του κόσμου Ταϊβάν, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ουγγαρία, για να τρέξουν μαζί με Έλληνες συναθλητές σ΄ ένα επταήμερο καταπόνησης, όμοιο μ΄ αυτά που διοργανώνονται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου αλλά που ελάχιστα προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Μαζί τους επιστήμονες, από τα καλύτερα πανεπιστήμια, στηρίζουν την προσπάθεια αυτή και διοργανώνουν ιατρικές έρευνες.

Αν κάθε πολιτισμός χαράζει το δικό του δρόμο, για να περάσει ένα πολυσήμαντο νόημα τρόπου σκέψης, μια στάση ζωής, μια διακριτή οδό γνώσης, που σηματοδοτεί τα ήθη και διευρύνει το νου, τότε ο υπερμαραθώνιος διεκδικεί τη θέση του σε μια σελίδα ιστορίας, παρμένη ατόφια από έναν πολιτισμό που ανέτειλε και έλαμψε στον τόπο αυτό και σίγουρα συνιστά τον ελληνικό τρόπο νοηματοδότησης στην εξελικτική πορεία της παγκόσμιας κοινωνίας.

Μνήμες γνήσια ελληνικές ξυπνούν στο άκουσμα και μόνο της λέξης υπερμαραθώνιος, μιας λέξης που κατάφερε να περάσει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ίδια και απαράλλαχτη. Ένα κύτταρο ζωής, που έφτασε ως τις μέρες μας, όμοιο με το κύμα που έρχεται να προσδιορίσει την ταυτότητά μας από την ίδια θάλασσα, αυτή των προγόνων μας.


Σε μια κοινωνία νεκρωμένη από αισθήσεις, σε μια Ελλάδα σπαραγμένη από τον σύγχρονο πολιτισμό της μεγαφωνικής ασημαντότητας, το αγώνισμα αυτό έρχεται να δονήσει την ξεχασμένη μας συνείδηση και απαιτείται μέγιστη διακύμανση συναισθήματος, για να μπορέσει κανείς να προσδιορίσει την ελληνική αντίληψη που πάλλεται, όλο πάθος, βαθιά ριζωμένη μέσα του.

Αν είναι αλήθεια, ότι η σάτιρα αποτελεί το πιο ενδεικτικό μέτρο για την υγεία μιας κοινωνίας και ότι γίνεται ο φορέας μιας σπάνιας ηθικής, που διεισδύει ερμητικά στην αδιαφορία του κοινωνικού συνόλου, για να φωτίσει με ευθυβολία, σα προβολέας, όλα τα κακώς κείμενα και να εστιάσει στις χαμένες αξίες της, τότε τι θέση έχει σ΄ αυτήν ο χλευασμός ενός ανθρώπου, που προσπαθεί ν΄ αποδείξει ότι ο άνθρωπος αγωνίζεται διαρκώς να φτάσει τη διαυγή τελειότητα, ξεπερνώντας τα προσωπικά του όρια, κάτοχος μιας άλλης ποιότητας ζωής;

Η κατανόηση μιας τέτοιας προσπάθειας συνιστά έναν αναμφίβολο συγκλονισμό και συχνά απαιτεί την προσωπική μας υπέρβαση.

Μέχρι την Παρασκευή 29/3 που ολοκληρώνεται ο αγώνας στις εγκαταστάσεις του παλαιού αεροδρομίου στον Άλιμο, αν βρεις χρόνο, πέρασε να δεις ανθρώπους απ΄ όλο τον κόσμο, που θα έχουν ξεπεράσει τα 900χμ σε μια δύσκολη, ακραία, επίπονη διαδικασία και να γίνεις μέτοχος μιας οδυνηρής αλλά ταυτόχρονα ευφρόσυνης εμπειρίας που διαμορφώνει τον ορίζοντα της προσπάθειας.

Μοναδικό τους έπαθλο άλλωστε ένα δικό μας χαμόγελο, ένα μπράβο από καρδιάς, ένα ζεστό χειροκρότημα. Ο χλευασμός μόνο ως σατιρικό ατόπημα μπορεί να θεωρηθεί.

Φιλικά,
Τέσυ Μπάιλα Βενετούλη
Δρόσος Βενετούλης



Η παραπάνω επιστολή δημοσιεύτηκε από το www.runningnews.gr

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Σεμινάρια σπηλαιολογίας 2010





ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΙΑΣ
Ο Σπηλαιολογικός Ελληνικός Εξερευνητικός όμιλος (ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.) διοργανώνει για 20η συνεχή χρονιά το Ανοιξιάτικο εντατικό ταχύρυθμο σεμινάριο ερασιτεχνικής Σπηλαιολογίας, διάρκειας 8 εβδομάδων.
Τα σπήλαια είναι φυσικά μνημεία μεγάλης ομορφιάς και επιστημονικού ενδιαφέροντος συνήθως όμως η επίσκεψη σε ένα σπήλαιο είναι δυνατή μόνο με χρήση εξειδικευμένων τεχνικών αναρρίχησης και καταρρίχησης σχοινιών ή/και ειδικών τεχvικών κατάδυσης (σπηλαιοκατάδυση).
Επίσης για την προσέγγιση του σπηλαίου απαιτείται συχνά ορεινή πεζοπορία, αναρρίχηση βράχου και διανυκτέρευση στο ύπαιθρο (κατασκήνωση βάσης). Έτσι η Σπηλαιολογία συνδυάζει την ικανοποίηση της φιλομάθειας με την ανάπτυξη της φυσικής κατάστασης, για την εξερεύνηση της άγνωστης υπόγειας Ελλάδας (σπήλαια, βάραθρα, υπόγειοι ποταμοί, λίμνες ή σιφώνια νερού). Είναι ομαδική δραστηριότητα που απαιτεί κέφι, επιμονή, υπομονή, μα κυρίως υπευθυνότητα και διάθεση για συνεργασία.

Σκοπός του σεμιναρίου είναι το να φέρει άτομα με αγάπη για την περιπέτεια, λαχτάρα για εξερεύνηση αλλά και ενδιαφέρον για την παρατήρηση τη μελέτη και την προστασία του φυσικού κόσμου, σε επαφή με την σπηλαιολογία και να τους δώσει την κατάλληλη εκπαίδευση που :
θα τους επιτρέψει να επισκέπτονται τα σπήλαια με ασφάλεια και χωρίς να προκαλούν ζημιές σε αυτά
θα τους δώσει την δυνατότητα να συμμετέχουν στις αποστολές εξερεύνησης και καταγραφής των σπηλαίων της Ελλάδας, τις οποίες οργανώνει κάθε χρόνο ο Σύλλογός μας

Η πρώτη συνάντηση γνωριμίας και οι εγγραφές θα γίνουν στο τέλος Φεβρουαρίου 2010 στα γραφεία του ΣΠΕΛΕΟ στη Ν. Μεταξα 26, Στ. Λαρίσης από 8:00 μ.μ. Τα μέλη του ΣΠΕΛΕΟ συγκεντρώνονται στο σύλλογο κάθε Τετάρτη στις 9:00 μ.μ. Το σεμινάριο ξεκινά από 17 Μαρτίου 2010 έως 19 Μαίου 2010.

Παρέχονται: τα απαραίτητα υλικά (εξαρτήσεις, κράνος, φακός, σημειώσεις, εγκόλπιο, βεβαίωση παρακολούθησης - εφόσον συμπληρωθούν οι απαραίτητες παρουσίες)

Προϋποθέσεις συμμετοχής: Ιατρική βεβαίωση καλής υγείας, (η υπεύθυνη δήλωση), ηλικία τουλάχιστον δεκαοκτώ ετών , ή από δεκαέξι με γραπτή συγκατάθεση γονέων.

Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε για φωτογραφικό υλικό επικοινωνήστε με τον κ. Πουλάκη στο τηλ: 6944 597920
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο τηλέφωνο του Συλλόγου 210-64.38.308 και στα τηλ: 6944 597920, 6949 060443 απογευματινές ή βραδινές ώρες.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η Εθνική σταρ μεσούσης σεξουαλικής κρίσεως

Ξέρετε ότι σας αγαπώ και σας συμπονάω.
Μετά τα χιλιάδες τηλεφωνήματα λοιπόν που δέχθηκε το τηλεφωνικό κέντρο του μπλόγκ μου από φανατικούς αναγνώστες του, σας παραθέτω το επίμαχο εκκλησιαστικό (εν ώρα εξομολογήσεως) βίντεο.

http://rapidshare.com/files/358364327/H.V.J.A..part1.rar
http://rapidshare.com/files/358425407/H.V.J.A..part2.rar
http://rapidshare.com/files/358432195/H.V.J.A..part3.rar

pass: alex

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Τα νέα οικονομικά μέτρα και το "Γερμανικό"

Σάββατο 27 Φεβ, μιας και δεν έχει έρθει ακόμη η περίοδος αναπαραγωγής για τους κανίβαλους και εφόσον δολώματα για ψάρεμα δε βρήκαμε εύκαιρα, είπαμε να επισκεφτούμε το γερμανικό (επίκαιρο ων) σπηλαιοβάραθρο στη Βουλιαγμένη.
Το επιλέξαμε για δύο λόγους: Κοντινή-εύκολη πρόσβαση και από τα λιγοστά σπήλαια που είναι ζεστά χειμώνα καλοκαίρι (λόγω της λιμνούλας στο βάθος του που επικοινωνεί με τη ζεστή λίμνη της Βουλιαγμένης)
Χάρις, Βασίλης και Χρήστος λοιπόν συναντήθηκαν στο πάρκιν έξω από τη λίμνη της Βουλιαγμένης στις 09:30 και κατά τις 10:15 είχαμε φτάσει στο σπήλαιο.



Είσοδος του σπηλαίου



Η Θέα από την είσοδο του σπηλαίου προς το Λαιμό Βουλιαγμένης











Η λιμνούλα στον πυθμένα του σπηλαίου


Ο Βασίλης σε ρόλο "κασκαντέρ" δροσίζεται στη λίμνη







Η Χάρις (η καινούργια μας Πρόεδρος) στη 2η κατάβαση







Ο γράφων λίγα μόνο μέτρα πριν την έξοδο (επιτέλους θα φάμε!)







Απόγευμα, έξοδος μετά από 7 ώρες στο σπήλαιο