Μ.Μ.Ε.

Εάν τελικά είμαστε ό,τι τρώμε, τότε συμπεριφερόμαστε και όπως μας πληροφορούν.

Άλλωστε τροφή πληροφορίας αποτελούν και τα ΜΜΕ και συνήθως του χειρίστου είδους.

Αυτοσκοπός τους είναι πολύ απλά η καθοδήγηση του κοινωνικού συνόλου._

Και σας ερωτώ, θέτοντας ένα απλό παράδειγμα: Βαπτιστήκατε χριστιανοί ορθόδοξοι (οι περισσότεροι) διότι γεννηθήκατε απλώς στην Ελλάδα και όχι αλλού, ειδάλλως στην Ιταλία θα είσασταν Καθολικοί, στην Αγγλία Προτεστάντες ή Διαμαρτυρόμενοι, στην Αραβία Μουσουλμάνοι, στην Ινδία Ινδουιστές, στη Νότιο Ασία Βουδιστές ... και στον Αμαζόνιο..."κανίβαλοι!"

Ο κάθε ένας λοιπόν από τους παραπάνω θεωρεί ότι ο δικός του Θεός είναι ο πραγματικός.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο ΕΥΚΟΛΟ είναι κάποιος, με στοιχειώδη λογική και πρόγραμμα, να επιβάλλει απόψεις και να διαμορφώσει χαρακτήρες & συμπεριφορές, όταν έχει υπό τον έλεγχο του τα ΜΜΕ.

Η πανσπερμία μάλιστα των ΜΜΕ (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί και τηλεοπτικά κανάλια) αντί να επιφέρει ισορροπίες στην πληροφόρηση εξυπηρετεί ακριβώς το αντίθετο, την πλήρη ισοπέδωση και κυριαρχία στην πληροφορία. (Μα δεν μπορεί, το είπαν όλα τα κανάλια, το άκουσα και στο ραδιόφωνο...)

Προφανώς το έχετε διαπιστώσει και μόνοι σας. Πρώτο θέμα στα κανάλια να αποτελεί το καινούργιο βρακί της Μπεζεντάκου και σοβαρό γεγονός να έπεται ή να μη γράφεται ούτε στα ψιλά των εφημερίδων.

Συνεπώς έχουμε προώθηση ψευδών, παραφουσκωμένων, παραπλανητικών και χαμηλότατου επιπέδου ειδήσεων και το γλαφυρότερο όλων τα ΜΜΕ να αυτοπροσδιορίζονται ως θεματοφύλακες της ενημέρωσης.

Θέλω να πιστεύω όμως, ότι φτάνει η ώρα της αποκαθήλωσης του κάθε λογής δημοσιογραφίσκου και του σκοπού που εξυπηρετεί, όχι επειδή επαναστατήσαμε απότομα μία πρωία, αλλά επειδή βαρεθήκαμε να μας συμπεριφέρονται ως πρόβατα.
Και ως γνωστόν, όπου υπάρχουν πρόβατα, υπάρχουν και ποιμένες (της Εκκλησίας, της κοινωνίας, της πληροφόρησης...)

ΥΓ: Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα στο οποίο περνάει κανείς τη μισή του ζωή μιλώντας για πράγματα που δεν ξέρει και την άλλη μισή σωπαίνοντας γι’ αυτά που ξέρει.

Τρομοκρατία

Μα για πόσο βλάκες μας περνάνε, ώστε να θέλουν να πιστέψουμε ότι υπάρχουν "ανεξάρτητες ιδεολογικές ομάδες" που εκτελούν τρομοκρατικές ενέργειες?
Τέτοιες ομάδες, ακόμη και αν δημιουργηθούν σήμερα σε κλίμα άκρατου ενθουσιασμού & επαναστατικότητας, δεν έχουν περιθώρια ζωής παρά μόνο λίγων εβδομάδων.
Υπάρχουν πλέον τέτοια μέσα παρακολούθησης και ελέγχου, που σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαρθρώνονται.
Η τρομοκρατία στην εποχή μας αποτελεί το εκβιαστικό μέσον του Κράτους ή του Παρακράτους, προκειμένου να καθυποτάξει τις κοινωνίες.
Με αφορμή λοιπόν την "τρομοκρατία" (πανάκεια δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλακίαν) μπορούμε να περάσουμε πλήθος νόμων (για την ασφάλεια μας βέβαια) που σε διαφορετική περίπτωση θα έπεφταν κυβερνήσεις με τη συζήτηση τους στη Βουλή.
Και δεν είναι ΤΥΧΑΙΟ το τρομοκρατικό χτύπημα κατά του Α.Τ. Αγ. Παρασκευής, λίγες μέρες μετά την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι μεγάλοι μας φίλοι & σύμμαχοι θέλουν να μας υπενθυμίσουν ότι είναι "δίπλα" μας. Βλέπετε μερικές φορές η τρομοκρατία, εκεί που εξυπηρετούσε το Κράτος για την επιβολή φόβου στους υπηκόους του, γυρίζει μπούμερανγκ και αποτελεί μέσο πίεσης στο ίδιο το Κράτος για να γίνει υποχείριο των κηδεμόνων του.

ΕΥΓΕ!

Ένα μεγάλο μπράβο στον ιδιαίτερα ευφυή νού του Υπουργείου Οικονομικών, που διασαφήνισε στην Ευρωπαική Ένωση και στους "δανειολήπτες" μας ότι είμαστε αναξιόπιστοι, αναφερόμενος στο κρατικό έλλειμα και με αυτόν τον τρόπο θα αυξήσουμε το επιτόκιο δανεισμού μας!!!
Μπράβο μας, είμαστε απίθανοι!!!

Και μετά μου λες γιατί δε σου γράφω...

Ο γείτονας ο Παναγιώτης, ήταν πολύ προβληματισμένος σήμερα. Βρισκόταν σε δίλημμα (όχι του σκαντζόχοιρου, θα παραξενευόμουν και θα ταραζόμουν τα μάλα!) αλλά σε ποιό μαγαζί να συνοδεύσει την καινούργια του γκόμενα, προκειμένου το μοιραίο (μεταξύ μας, όλοι την έχουμε πάρει, αλλά δεν του το λέμε να μην απογοητευτεί) να έρθει νωρίτερα, από το σαβουάρ βιβρ προσδοκώμενο. Λίγο η γκαμπριολέ μπέμπα, λίγο η μπόμπα, λίγο τα σφηνάκια και φυσικά το αποσμητικό που καλύπτει τη βαρβατίλα, αποτελούν το οπλοστάσιο του.

Βέβαια του έχω τονίσει αρκετές φορές (γιατί είναι και λίγο σπάγκος) ότι ο αγοραίος έρωτας γι αυτόν του πέφτει φτηνότερος, άσε που οι επιλογές είναι και περισσότερες και το βασικότερο, δεν έχεις κρεβατομουρμούρα.

Εκεί όμως, επιμένει, να κατακτά με τη γοητεία (?) του!! Άσχετα αν για τη γκόμενα (τη συγκεκριμένη, συμπεριλαμβανομένου τους δορυφόρους της) δεν είναι ο Παναγιώτης, αλλά ο κάτοχος της μπέμπας κλπ κλπ...

Αυτό που με κάνει όμως έξω φρενών, είναι το γεγονός ότι σε τυχαίες συναντήσεις στο φούρνο της γειτονιάς μας, μου παραδίδει και μαθήματα σοβαρότητος και καθωσπρεπισμού!!
Είναι λάτρης της μόδας, του στάιλινγκ ρε παιδί μου, γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά κάθε ομοφυλόφιλο ράπτη & κομμωτή και φυσικά φανατικός αναγνώστης του playboy.
Ευτυχώς τελικά, που η παλιά λαική ρήση περί συνεπειών του αυνανισμού πέραν κάποιας ηλικίας δε βγήκε αληθινή, διότι πολλοί από εμάς (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) θα αλληλογραφούσαμε με το σύστημα Μπράιγ!



Η Θεά Τύχη, ναί αυτή η κουφαλίτσα που τόσες φορές την καταριόμαστε και άλλες τόσες την αναζητούμε, παίζει όμως τα δικά της παιχνίδια, μη σεβόμενη τους φυσικούς νόμους και αδιαφορώντας πλήρως για τις ανθρώπινες αντιλήψεις.
Αυτή λοιπόν με έφερε το 2004 για επαγγελματικούς λόγους στο Αφγανιστάν (Καμπούλ) όπου και παρέμεινα για 4,5 μήνες.
Μεγάλο Πανεπιστήμιο η ζωή εκεί. Άλλος κόσμος, νομίζεις ότι ζεις σε σκηνικό παραμυθιού, με τη διαφορά ότι στο τέλος δεν πεθαίνει πάντα ο δράκος.

Η φτώχια, η στέρηση, ο φόβος για το αύριο να έχουν καταβάλλει όλους τους κατοίκους, αλλά με έκπληξη διαπίστωνα ότι τα αντιμετώπιζαν όλα με το πιό αφοπλιστικό χαμόγελο, κυριαρχούσε η αισιοδοξία (ψιλοανακατεμένη βέβαια και με το μαύρο τρίμμα της παπαρούνας που ευδοκιμεί σφόδρα στην περιοχή και το μασούν σαν το ταμπάκο).

Δε θέλω να μακρηγορίσω, αλλά πιστεύω ότι για τους μοιρολάτρες της εποχής μας το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ΚΑΘΕ Έλλην πρέπει να επισκεφτεί το Αφγανιστάν (ή το οποιοδήποτε Αφγανιστάν) για να κατανοήσει τι πραγματικά σημαίνει στέρηση & προβλήματα.

Όχι, δεν είναι μοιρολατρία αυτό που λέω, είναι η πραγματικότητα. Είμαστε ευτυχισμένοι αλλά δεν το ξέρουμε, μας έχει επηρεάσει τόσο η νόσος του υπερκαταναλωτισμού που έχουμε πλέον ξεφύγει. Πως έχουν καταφέρει και μας έχουν βάλει στο τρυπάκι του ξέφρενου κυνηγήματος της τεχνητής ψευδαισθητικής ευτυχίας? (υπερκατανάλωση) ...

ΥΓ: Δε θα ξεχάσω ποτέ, τη ματιά ενός 12χρονου περίπου κοριτσιού, που ενώ μισό λεπτό πριν είχε πάρει από τα χέρια μου (μέσα από πλήθος άλλων παιδιών) κονσέρβα φαγητού, κάποιο άλλο παιδί (αρσενικό & μεγαλύτερο) της το άρπαξε μέσα από τα χέρια της. Και τότε ...γύρισε και με κοίταξε... με κάτι μάτια ...η προσωποποίηση της απόγνωσης... για τι? για μιά κονσέρβα!! Έχασε τον παράδεισο της, τον δικό της παράδεισο.........

Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, αισθάνθηκα συνένοχος στο δράμα... έφυγα... και λοιπόν? λύθηκε το πρόβλημα? όχι... απλά δεν το βλέπεις μπροστά σου, στην ουσία δλδ κοροιδεύεις τον εαυτό σου, τη νοημοσύνη σου (όση έχει απομείνει)

Και έχεις τον Παναγιώτη (τον οποιονδήποτε Παναγιώτη) να "προβληματίζεται" για το κλαμπάκι που θα συνοδέψει το κάθε λογής τσουλί, τι σακάκι θα φορέσει και τι ποτό θα παραγγείλει για να είναι στο "πνεύμα" της εποχής.

Η Μ Α Ρ Τ Ο Ν που θα έλεγε και ο Γεωργίου!!!

Ακολουθούν μερικές φωτό, ψιλοανακατεμένες (όπως και ο συντάκτης του άρθρου)

Από την παραγωγή στην κατανάλωση!

Made in USA (οι βομβαρδισμοί)

Ως συνήθως, οι άμαχοι και τα παιδιά τα μεγαλύτερα θύματα της παραφροσύνης του παγκόσμιου εμπορίου (εκμετάλλευσης).

Η θέση της γυναίκας στο αυτοκίνητο! Και μην ξεσηκωθείτε όλες οι φεμινίστριες, απλώς ο μοναδικός αερόσακος βρίσκεται στο πορτ παγκάζ (τίθεται θέμα ασφάλειας)

Για δες κάτι γκαμπριολέ μεγάλα ντάτσουν που έχουν.

Ένας υπόγειος αλλιώτικος κόσμος

Όποτε λοιπόν μου τη βαράει (και δεν είναι λίγες οι φορές) εγκαταλείπω προσωρινά την κατινίστικη κοινωνία μας (ας με συγχωρέσουν οι απανταχού Κατερίνες που δεν υπάγονται στις Κατίνες) και παίρνω όχι τώρα τα βουνά και τα λαγκάδια, αλλά τα σπηλαιοβάραθρα. Εκεί δεν έχει ούτε νόμους για ημιυπαίθριους, ούτε φανάρια, ούτε κόρνες, ούτε τιβί.

Το παράξενο είναι ότι σε λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου είσαι σε έναν άλλο κόσμο, τελείως διαφορετικό από τον άνωθεν "πολιτισμένο" και πολύ πιό ακίνδυνο κοινωνικά.

Έχεις σταθερή θερμοκρασία χειμώνα καλοκαίρι (συνήθως 17 βαθμούς Κελσίου), κυριαρχεί απόλυτη ησυχία και ο φακός του κράνους σου είναι αυτός που διαλύει το σκοτάδι.

Δεν ξέρω ΤΙ & ΠΟΥ ακριβώς οφείλεται αυτή η αγάπη μου για τα σπήλαια (Ο Φρόιντ θα το αποκαλούσε "σύνδρομο επιστροφής στη μήτρα-μάνα γη") αλλά απολαμβάνω τις περιηγήσεις μου, χωρίς να εισέρχομαι σε πολύπλοκους ψυχοφιλοσοφικούς προβληματισμούς.