Λαζόπουλου συνέχεια

Η γνώμη μου για τον κύριο Λαζόπουλο (http://kanivallos.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html), είναι ότι είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος που μπορεί να αντιλαμβάνεται εύκολα και γρήγορα τον παλμό των θεατών του και αναλόγως να διαφοροποιεί ή να εμμένει στα θέματα του. Γι αυτό προτιμά άλλωστε τις ζωντανές εκπομπές και το θέατρο ώστε να έχει αμεσότατη επαφή και αντίληψη με τους θεατές του (περιβάλλον). Μέχρι εδώ καλά. Στο βωμό όμως της επίδειξης, της προβολής και της θεαματικότητος έχει χάσει προ πολλού το μέτρο, ποιό μέτρο δλδ, εδώ μιλάμε για χιλιόμετρα ... και τι χιλιόμετρα?



Σας παραθέτω μία αποστολή-απάντηση ζεύγους δρομέων, με αφορμή το ...σατυρικό σχόλιο του Λάκη σε ένα γέρο (?) δρομέα. (πρόκειται για τον Ιταλό δρομέα Maranzina Aldo)

Αγαπητέ Λάκη,

Με μεγάλη λύπη είδαμε χτες, στο τελευταίο επεισόδιο του Αλ Τσαντίρι τη διακωμώδηση ενός «γέρου» που προσπαθεί να τρέξει. Ο φακός έρχεται κοντά, ο «γέρος» χαιρετάει, κι όλοι εμείς, οι βολεμένοι στον πιο μαλακό καναπέ της καθημερινότητάς μας, γελάμε ειρωνικά με τα «χάλια» του.

Για τη ιστορία, ο γέρος αυτός που είδαμε είναι ένας 62χρονος Ιταλός, δρομέας υπεραποστάσεων, το όνομα του οποίου έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες 6 φορές, είναι μέλος μιας μικρής κοινότητας τέτοιων δρομέων, που με ευλάβεια σχεδόν, έρχονται κάθε χρόνο στη χώρα μας, για να συναντήσουν, τρέχοντας, τον χαμένο πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, ακολουθώντας τα βήματα του Φειδιππίδη, άλλοτε από την Αθήνα στη Σπάρτη, άλλοτε σε μια προσωπική αναζήτηση ορίων.
Αντί γι αυτό, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σύγχρονη Ελλάδα των σκουπιδιών, της αγένειας ενίοτε και του χλευασμού.

Μια μεγάλη απόσταση σε έναν αγώνα δρόμου είναι ένας μεγάλος σκοπός, για πολλούς ένα όνειρο ζωής, που απαιτεί μια μακρόχρονη προσπάθεια. Συχνά μια ζωή στερημένη. Μια επιθυμία που ωστόσο παίρνει τα ηνία της ζωής και μετατρέπεται σε έναν ακατάσβεστο πόθο, να βιώσει κανείς την ένταση της μεγάλης διάρκειας του αγώνα, να συλλάβει απόκοσμους κυματισμούς μιας ιδιωτικής θάλασσας.
Οι δρομείς αυτοί, μακριά από ντοπαρισμένους, υπέρλαμπρους , αθλητικούς διάττοντες αστέρες, επιμένουν να ανταποκρίνονται πιστά στα βασικά ιδεώδη, στα γνωρίσματα εκείνα, που συγκροτούν τον παρμένο από την αρχαιότητα πολιτισμό.

Φέτος, για άλλη μια φορά, έχουν έρθει από πολλές μεριές του κόσμου Ταϊβάν, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ουγγαρία, για να τρέξουν μαζί με Έλληνες συναθλητές σ΄ ένα επταήμερο καταπόνησης, όμοιο μ΄ αυτά που διοργανώνονται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου αλλά που ελάχιστα προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Μαζί τους επιστήμονες, από τα καλύτερα πανεπιστήμια, στηρίζουν την προσπάθεια αυτή και διοργανώνουν ιατρικές έρευνες.

Αν κάθε πολιτισμός χαράζει το δικό του δρόμο, για να περάσει ένα πολυσήμαντο νόημα τρόπου σκέψης, μια στάση ζωής, μια διακριτή οδό γνώσης, που σηματοδοτεί τα ήθη και διευρύνει το νου, τότε ο υπερμαραθώνιος διεκδικεί τη θέση του σε μια σελίδα ιστορίας, παρμένη ατόφια από έναν πολιτισμό που ανέτειλε και έλαμψε στον τόπο αυτό και σίγουρα συνιστά τον ελληνικό τρόπο νοηματοδότησης στην εξελικτική πορεία της παγκόσμιας κοινωνίας.

Μνήμες γνήσια ελληνικές ξυπνούν στο άκουσμα και μόνο της λέξης υπερμαραθώνιος, μιας λέξης που κατάφερε να περάσει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ίδια και απαράλλαχτη. Ένα κύτταρο ζωής, που έφτασε ως τις μέρες μας, όμοιο με το κύμα που έρχεται να προσδιορίσει την ταυτότητά μας από την ίδια θάλασσα, αυτή των προγόνων μας.


Σε μια κοινωνία νεκρωμένη από αισθήσεις, σε μια Ελλάδα σπαραγμένη από τον σύγχρονο πολιτισμό της μεγαφωνικής ασημαντότητας, το αγώνισμα αυτό έρχεται να δονήσει την ξεχασμένη μας συνείδηση και απαιτείται μέγιστη διακύμανση συναισθήματος, για να μπορέσει κανείς να προσδιορίσει την ελληνική αντίληψη που πάλλεται, όλο πάθος, βαθιά ριζωμένη μέσα του.

Αν είναι αλήθεια, ότι η σάτιρα αποτελεί το πιο ενδεικτικό μέτρο για την υγεία μιας κοινωνίας και ότι γίνεται ο φορέας μιας σπάνιας ηθικής, που διεισδύει ερμητικά στην αδιαφορία του κοινωνικού συνόλου, για να φωτίσει με ευθυβολία, σα προβολέας, όλα τα κακώς κείμενα και να εστιάσει στις χαμένες αξίες της, τότε τι θέση έχει σ΄ αυτήν ο χλευασμός ενός ανθρώπου, που προσπαθεί ν΄ αποδείξει ότι ο άνθρωπος αγωνίζεται διαρκώς να φτάσει τη διαυγή τελειότητα, ξεπερνώντας τα προσωπικά του όρια, κάτοχος μιας άλλης ποιότητας ζωής;

Η κατανόηση μιας τέτοιας προσπάθειας συνιστά έναν αναμφίβολο συγκλονισμό και συχνά απαιτεί την προσωπική μας υπέρβαση.

Μέχρι την Παρασκευή 29/3 που ολοκληρώνεται ο αγώνας στις εγκαταστάσεις του παλαιού αεροδρομίου στον Άλιμο, αν βρεις χρόνο, πέρασε να δεις ανθρώπους απ΄ όλο τον κόσμο, που θα έχουν ξεπεράσει τα 900χμ σε μια δύσκολη, ακραία, επίπονη διαδικασία και να γίνεις μέτοχος μιας οδυνηρής αλλά ταυτόχρονα ευφρόσυνης εμπειρίας που διαμορφώνει τον ορίζοντα της προσπάθειας.

Μοναδικό τους έπαθλο άλλωστε ένα δικό μας χαμόγελο, ένα μπράβο από καρδιάς, ένα ζεστό χειροκρότημα. Ο χλευασμός μόνο ως σατιρικό ατόπημα μπορεί να θεωρηθεί.

Φιλικά,
Τέσυ Μπάιλα Βενετούλη
Δρόσος Βενετούλης



Η παραπάνω επιστολή δημοσιεύτηκε από το www.runningnews.gr