Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Η εμπειρία μιας φόρουμ συνάντησης

Επειδή που λέτε γράφω πότε πότε (έγραφα παλιότερα δλδ, τώρα περισσότερο παρακολουθώ) και σε κάτι φόρα-παρτίδα δρομέων, είπα κι εγώ ο καψερός να συμμετάσχω σε μιά τρεχαλιτζίδικη κατάσταση που διοργανώθηκε αυτό το Σάββατο 13 του μηνού στην Πάρνηθα.
Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή, κάτι σαν τα εισιτήρια διαρκείας δλδ και εφόσον το συζυγικό μου καθήκον το είχα εκτελέσει από την αρχή του μήνα (μετά τα 15 συζυγικά έτη σου αναλογεί 1 φορά το μήνα) είπα να παρευρεθεί η αφεντιά μου.
Είναι κι αυτός ο "Κένταυρος" στις 9 Μαίου που πάει να με αγχώσει και αποφάσισα ότι χρειάζομαι περισσότερο προπόνηση σε βουνό παρά σε διάδρομο γυμναστηρίου.
Βρε ΔΕΝ το ξανακάνω σου λέωωωωωω (ούτε στην Πάρνηθα ούτε σε ωτομπιάνκι)
Μεταφέρω την εμπειρία μου όπως την έγραψα και στο ανάλογο φόρουμ (www.mountainrunning.gr)

Λοιπόν ...γκουχ γκουχ... συναντηθήκαμε 06:30 στο ξέφωτο λίγα μέτρα πιό πάνω από την είσοδο του πάρκιν του τελεφερίκ 7 άτομα συνολικά και ξεκινήσαμε 06:50, καθυστερώντας στην εκκίνηση μόνο 20 λεπτά, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα!! (όχι Τάκη δε θα σε κάρφωνα που κατέφθασες τελευταίος)
Ξεκινάμε λοιπόν σιγούλια σιγούλια από το δρομάκι πίσω από το πάρκιν, που καταλήγει στην αρχή της χαράδρας της Χούνης και παίρνουμε τον ανήφορο.
Ο καιρός είναι ιδανικός για τρέξιμο και η αλήθεια είναι ότι το γαντάκι στα χέρια χρειαζότανε. Το τοπίο είναι υπέροχο αλλά αυτό το καταφύγιο αργεί ακόμη να φανεί! Φτάνουμε στη διασταύρωση μονοπατιών (δεξιά φεύγει για Φλαμπούρι) και ακολουθούμε το αριστερό για Μπάφι.
Ο ιδρώτας έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του αρκετά θα έλεγα, συναγωνίζοντας τις λαχανιασμένες μας ανάσες αλλά τα δάχτυλα των χεριών μας (για τους μη γαντοφόρους) εξακολουθούν να είναι παγωμένα.
Το τοπίο είναι θαυμάσιο όπου ξάφνου λίγο κάτω από το Μπάφι και στη διασταύρωση που φεύγει αριστερά για Μον Παρνές, συναντούμε τα πρώτα καμμένα (παλαιά) με ριγμένους κορμούς και φυτεμένα μικρά δεντρύλια στην αισιόδοξη προσπάθεια των ευαίσθητων πολιτών για αναδάσωση της περιοχής.
Και ναι, επιτέλους αντικρύζουμε το κτφ κατευθυνόμενοι στην εξωτερική του βρύση για νεράκι και μικρό διάλλειμα, ανεβαίνοντας συνολικά 640 μέτρα υψομετρικής διαφοράς (από τα 500 στα 1140)

Στο σημείο αυτό αποχωριζόμαστε 2 άτομα από την ομάδα όπου παίρνουν το δρόμο της επιστροφής λόγω υποχρεώσεων και χρονικών περιορισμών (οι τυχεροί που λέγαμε) και η 5μελής ομάδα πλέον αναχωρεί εκ νέου για το Γολγοθά της!
Εφόσον χαιδεύω στοργικά τις δύο ολόμαυρες γάτες που αποτελούν τις μασκώτ του κτφ (και μεταξύ μας, ψυλλιασμένος για τις άγριες διαθέσεις του αρχηγού) κατευθυνόμαστε προς κεραίες.
Σε λίγο πράγματι αντικρύζουμε την πύλη εισόδου του Στρδου της Αεροπορίας με το εκκλησάκι του Αγ. Κων/νου απέναντι της. Βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής (υψόμ. 1280 μέτρα) και ρεμβάζουμε τη θέα (απέραντη πολυκατοικιοθάλασσα) από ψηλά.

Επιτέλους ξεκινάει η κατηφόρα και οι παλμοί με τις ανάσες μας ξαναβρίσκουν το κανονικό τους τέμπο. Τα χαμόγελα και τα πειράγματα επανέρχονται και οι συζητήσεις μας ομοιάζουν περισσότερο με θέματα μεσημεριανών εκπομπών παρά με δρομικές συζητήσεις. Απ' όλα είχε ο μπαξές, το πόσο κυρίαρχα αρσενικά είμαστε στο σπίτι μας (αποκρύπτοντας έντεχνα την παντόφλα που πέφτει) έως και το καυτό μέχρι πρότινος εθνικό θέμα που ακούει στο όνομα:
http://www.youtube.com/watch?v=gMkAcgeLB6E

Έχουμε πάρει ήδη, μετά την κατάβαση από τις κεραίες, το αριστερό (δυτικό) μονοπάτι για πηγή Σκίπιζα. Κινείται στο μεγαλύτερο μέρος του στην ισουψή των 1200 μέτρων και το τοπίο πράγματι είναι ε κ π λ η κ τ ι κ ό ! ! Δεν το πιστεύεις ότι είσαι τόσο κοντά στην άχαρη και άναρχα δομημένη τσιμεντούπολη. Δε μιλάμε τώρα, απολαμβάνουμε τη γοητεία της διαδρομής. Αν ήταν γυναίκα, σίγουρα θα ήταν νεράιδα και μάλιστα ξελλογιάστρα - αντροχωρίστρα. Τι αντροχωρίστα δλδ και τον Κώστα μου θα απατούσα για να πάω μαζί της!
Φτάνουμε στην πηγή Σκίπιζα, ανεφοδιαζόμαστε με νερό και εκτελώντας ένα μικρό κύκλο, προκειμένου να φτάσουμε στο πυροφυλάκειο, αντιμετωπίζουμε την εικόνα της καταστροφής, το πόσο αρρωστημένο μυαλό πρέπει να κουβαλά κάποιος για να βάζει φωτιά στα δάση...

Φεύγουμε από τα καμμένα και επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι και με αντίθετη τώρα πορεία με προορισμό την πηγή Μόλα. Είναι γεγονός πλέον ότι προηγούνται σε αριθμό τώρα οι κατωφέρειες από τις ανηφοριές. Φτάνουμε λοιπόν Μόλα και στο εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου (ευτυχώς δεν μας επιτράπει ακόμη η είσοδος!!!) όπου το μάτι μου έπεσε σε δύο μεσήλικες που την είχαν αράξει και έπαιρναν το κολατσιό τους. Ντοματούλα, τυράκι, κονσερβούλα, βραστό αυγουλάκι ημέρας (μπορεί και απογευματινό) μόνο το καρώ τραπεζομάντηλο δεν πρόλαβαν να στρώσουν. Παρόλο που τα γαστρικά υγρά του στομάχου μου αναστατώθηκαν (τι κακή συνήθεια να ΜΗΝ κουβαλώ ποτέ φαγητό μαζί μου) το έπαιξα "κυρία" και συγκρατήθηκα.
Μικρή στάση και τρεξιματάκι πάλι για πηγή Κορομηλιά. Έχω αρχίσει να έχω οράματα, βλέπω μπουγατσοπωλεία και Goodys ανάμεσα στα δέντρα!!
Είναι και αυτά τα χιλιόμετρα που προσθέτουμε σιγά σιγά και κάνουν τα πόδια μας να βαραίνουν.
Επιτέλους όμως Κορομηλιά! Και ναι, υπάρχει Θεός! Συναντούμε 2 φυσιολάτρες που από μόνοι τους προσφέρονται να μας κεράσουν τσίπουρο (Κρητική τσικουδιά για την ακρίβεια). Ξέρετε πόσο λεπτολόγος είμαι και τηρητής του σαβουάρ βιβρ, για να μην τους προσβάλλω βεβαίως βεβαίως, δέχομαι τελικά κάτω από αφόρητες πιέσεις να με κεράσουν 2 σφηνάκια (το 1ο είναι για να το μυρίσεις, το 2ο πίνεις).
Αλλά άκουσον άκουσον, αντί οι συντρεχαλούντες μου να με ευχαριστήσουν που έβγαλα την ομάδα μας από τη ρετσινιά της ακατάδεκτης, κρατώντας ψηλά το ελληνικό φιλότιμο, με κατηγόρησαν για ντοπάρισμα!! Αίσχος, αιδώς, ντροπή...αλλά έτσι είναι, η Ελλάδα τρώει πάντα τα παιδιά της, ακόμη και τα νόθα κανιβαλάκια.

Δε με νοιάζει όμως, ο καιρός γαρ εγγύς και ο τερματισμός μας ακόμη εγγύτερα. Κατηφορίζουμε από το μονοπάτι δεξιά (ανατολικά) και πίσω από το κτφ Φλαμπούρι όπου σε μερικά σημεία σάρες με πέτρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις πατούσες μας. Σφίγγουμε λιγουλάκι τα δόντια μας (τα έχουμε και μεγάλα) και σε λίγο βγαίνουμε στην άσφαλτο στο τέρμα της οδού Ημαθείας των Θρακομακεδόνων.
500 μέτρα σε άσφαλτο, ανάμεσα σε κάτι φτωχικά σπιτάκια που οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν χρήματα για τουβλάκια να τα χτίσουν και αναγκαστικά κουβαλούσαν πρώτη ύλη (πέτρες) από το βουνό και συναντούμε πάλι την είσοδο της χαράδρας της Χούνης.
Η πρόταση μου να κάνουμε ακόμη ένα γύρο της διαδρομής δε ξέρω γιατί αλλά ναυάγησε (!!) και σε λίγο φτάνουμε στο χώρο που έχουμε αφήσει τα τουτού μας. Το ρολόι-gps-χάρτης-μίξερ-καφετιέρα του αρχηγού της αποστολής έδειχνε 22,7 χιλιόμετρα σε 03:59:00.

Γενικά το τοπίο ήταν εκπληκτικό, ελάφια δε συναντήσαμε στη διαδρομή, αλλά πιστεύω τα δικά μας κέρατα ήταν αρκετά, θα γινόταν συνωστισμός και μπέρδεμα αν τα συναντούσαμε.

Και εις άλλα με υγείαν, να ζήσετε να με θυμόμαστε...πάω να κατακλιθώ

(ΥΓ: Δημήτρη, για το καρεκλάτο που λέγαμε, ούτε αυτό το κόβω...)


Και ο χάρτης της διαδρομής:

12 σχόλια:

  1. Κάτι τύπους που κρύβονται στα δάση και παριστάνουν τους φυσιολάτρες για να διακινούν τσίπουρο σε ανυποψίαστους δρομείς, να τους προσέχεις γιατί το βαθύτερό τους κίνητρο είναι να καταστρέψουν τον αθλητισμό στην Ελλάδα.

    Και μη νομίζεις ότι δεν ξέρω πόσο προσπάθησες να αντισταθείς στην επιμονή και τις πιέσεις τους.. Δύστυχε κανίβαλλε, τι εφιάλτη έζησες..

    χο χο χο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Riski
    έτσι ακριβώς είναι, λες να ήταν Νεφελίμ μεταμφιεσμένοι?
    Όσο για την αποδοχή τελικά του κεράσματος, πόσο ακόμη να αντισταθώ ο έρμος?

    Η μόνη περίπτωση να ξαναπάω μαζί τους είναι σε κάθε σταθμό να μας περιμένουν και οι συγκεκριμένοι τύποι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και φιτ ο κανίβαλος...
    αυτά είναι, εύγε!
    Καλημέρα και εις υψηλότερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα Κούλα!
    Ευχαριστώ για τις ευχές σου αλλά είπαμε: αν κρεμάσουν όλους τους δρομείς εγώ θα πάω τσάμπα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπήκα να δω και το δικό σου σπιτικό και έπεσα πάνω στην περίπτωση. Πάρνηθα και μάλιστα τρέχοντας. Εγώ την διέσχιζα περπατώντας, φορτωμένη μέσα στη βροχή, κοιμόμουν έξω δίπλα σε ρυάκια.. απλά μαγεία. Όλα αυτά πριν την κάψουν. Δεν ξέρω πώς είναι τώρα.. Μου θύμισες όμορφες εποχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Margo
    Παρόλο που έχουν κάψει το δυτικό της κομμάτι, το υπόλοιπο εναπομείναν είναι φανταστικό.
    Αλλά ποιός ξέρει πραγματικά την Πάρνηθα??? Οι περισσότεροι από μας να έχουμε πάει μέχρι το Καζίνο με το τελεφερίκ, αγνοώντας το φυσικό της πλούτο.
    Είναι πραγματικά Θείο δώρο αυτό το βουνό σε τόσο μικρή απόσταση από την απέραντη τσιμεντούπολη που μένουμε και το αγνοούμε επιδεικτικά.

    Το "μου θύμισες όμορφες εποχές" εμπεριέχει μικρή δόση παράδοσης και κατάθεσης όπλων. Για σύνελθε! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα βουνά; Μαζί σου! (Πειράζει εάν περπατάμε απλώς γιατί το τρέξιμο κομματάκι δύσκολο το βλέπω;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θεία Όλγα...εεε...λάθος, Θεία Θ:
    Από τα βουνά θα αρχίσει η επανάσταση και στρατολογούμε αγωνιστές.
    Το τρέξιμο δεν είναι απαραίτητο, αναγκαίο βέβαια στην περίπτωση που λόγω κακής συγκυρίας εφαρμόσουμε το "τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος" :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άστα ρε φίλε τα εξτρίμ γκέιμς...
    Τα συζυγικά σου καθήκοντα, μια φορά το μήνα, είναι αρκετά να σε κρατούν μάχιμο και τουρκοφάγο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τα συζυγικά τα καταφέρνω, τα εξωσυζυγικά με κουράζουν λίγο παραπάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μετά τις σπηλιές, πήραμε και τα βουνά βλέπω... :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φοράδα
    Και τις σπηλιές και τα βουνά και των ομματιών μου παίρνω και αποσύρομαι στο μικρόκοσμο μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή