Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Taygetos Challenge

Πελάτες μου!!!
Ξέρω ότι σας έλειψα, αλλά δικαιούμαι κι εγώ πότε πότε μιά μικρή απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητος.
Έτσι λοιπόν ετοίμασα βαλίτσες την Παρασκευή το βράδυ, γύρισα την "υδρόγειο" για να διαλέξω προορισμό και ναι! ο κλήρος (στημένος) πέφτει στην Καρδαμύλη (όλως τυχαίως έχει και αγώνα την Κυριακή)

Σάββατο πρωί λοιπόν, αναχωρούμε με την Άννα (μόνοι και άνευ τέκνου) σιγούλια σιγούλια για Μεσσηνιακή Μάνη.
Φτάνουμε κατά το μεσημεράκι και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (Καρδαμύλη μπίτς) απόμερο (όσο και να σκούζει δεν ακούγεται...αν φωνάζει πολύ τη φιμώνεις όμως), ιδανικό για παράνομα και μη ζευγαράκια.

Απογευματάκι κατευθύνομαι στο κέντρο (πλατεία) για παραλαβή αριθμού και ενημέρωση διαδρομής. Όλα καλά, πάμε τώρα για μακαρονάδα και μπύρες.
Ο καιρός είναι ιδανικός, φυσάει άρα δεν θα έχει υγρασία, όπερ σημαίνει ότι η διαδρομή δε θα είναι γλυστερή (λόγω βράχων)
Το φαί καλό, δίπλα στη θάλασσα, οι μπυρίτσες κρύες, ξεκινάμε καλά, κατευθυνόμαστε στο χοτέλ για ξεκούραση.

Τα κακά ξεκινούν όμως 7 ώρες πριν τον αγώνα.
Λίγο ο ήχος της θάλασσας από το ηθελημένα ανοιχτό παράθυρο, λίγο η φεγγαράδα της εαρινής νυχτός, λίγο έως πολύ η απουσία θυγατήρ από την εκδρομούλα, είμαι και επιρρεπής στο ασθενές (?!?) φύλο, κατανάλωσα όλο το γλυκογόνο που είχα αποθηκεύσει στους μυς μου για την αυριανή ημέρα!
Τσάμπα οι αστακομακαρονάδες, οι υδατάνθρακες εξανεμίστηκαν :(

Πρωί κατά τις 7 και τέταρτο κατεβαίνω για πρωινό, ωωω μα τι έκπληξις!!! τα πάντα κλειστά!! Ξένιε Ζευ, γιατί δεν τίμησες με την παρουσία σου το μέρος τούτο?
Ολοταχώς στο περίπτερο της πλατείας για κρουασάν με συντηρητικά και καφέ σε πλαστικό από την καφετέρια δίπλα στο χώρο εκκίνησης (πλατεία)

08:00 σφύριγμα εκκινήσεως και αχός βαρύς ακούγεται καθώς 134 ταλαίπωροι ξεκινούν τον κόντρα ανήφορο.
Γιατί ρε γμτ σε κάθε αγώνα (σιγά τους αγώνες που έχω δλδ) πριν συμπληρώσω ακόμη χιλιόμετρο θυμάμαι ότι κάτι δεν έκανα καλά ή ότι έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό που έπρεπε να κάνω πριν ξεκινήσω?

Έχω αρχίσει όμως χαλαρά και περιμένω το 20άλεπτο ώστε να σταθεροποιηθούν οι παλμοί μου και να αποκτήσω τέμπο.
Τώρα πράγματι μπορώ να πω ότι κινούμαι πιό άνετα. Ο εσωτερικός μου τεμπέλης εαυτός εφ΄ όσον είδε κι απόειδε ότι δε μου βάζει μυαλό ώστε να εγκαταλείψω και να πλακωθώ στα τσίπουρα στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι, αποκρύπτεται περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία (κόπωση) να μου κάνει αισθητή την παρουσία του.

Έχουμε ήδη ανέβει υψομετρικά αρκετά και η θέα είναι φανταστική. Βέβαια δεν μπορείς να αγναντεύεις για πολύ, μόνο φευγαλέες ματιές, καθόσον το μονοπάτι που διανύουμε είναι γεμάτο κροκάλες και πέτρες ακανόνιστου σχήματος και πρέπει να κοιτάζεις το τεραίν, προκειμένου να βλέπεις που πατάς.
Μιά μικρή απροσεξία και το διάστρεμμα καραδοκεί.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όταν τρέχουν μπροστά σου και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής 3 γυναικεία κολάν (όχι μόνα τους, με το περιεχόμενο μέσα) δύσκολα προτιμάς άλλη θέα.
Ως σοβαρός κανίβαλος και τηρώντας το ρητό "βλέπετε αλλά μην εγγίζετε" αντιλαμβάνομαι κάποια στιγμή ότι έχω φτάσει ήδη στο 10ο χιλιόμετρο.
Αχά σκέφτομαι, το μάτι χόρτασε, το σώμα ακόμα αντέχει, ας ανοίξω ρυθμό.

Προσπερνώ λοιπόν με λύπη τα κολάν και συνεχίζω συναντώντας τον αγαπητό Τάκη (tsong) όπου και το παίρνουμε παρεούλα με γελάκια και πειράγματα.
Ώσπου ξαφνικά φτάνουμε στο 20ό!!!
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, τι είναι αυτό που βλέπω?
Σε μιά απότομη κόψη, ντουγρού χωρίς μονοπάτι και σε 300 μέτρα υψομετρική διαφορά γεμάτο κοφτερές πέτρες, το σημείο ελέγχου περάσματος διαδρομής. Ρε γμτ, τάμα το 'χουνε? Ούτε στους λοκατζήδες δεν κάνουν τέτοια καψόνια.

Σφίγγω τους τεράστιους κοπτήρες μου και αγκομαχώντας τραβώ το Γολγοθά μου. Νάσου σε λίγο και η Μαρία, τη συναντώ χαμογελαστή (διότι επέστρεφε, ήτοι κατέβαινε) και προθυμοποιείται να με βοηθήσει στο ανέβασμα, προτείνοντας μου το χέρι της.
Εμφανώς μπερδεμένος αρχίζω τα χειροφιλήματα (Λευτέρη ψέμματα λέω) και είδαν κι απόειδαν να την απομακρύνουν από κοντά μου!!
Δεν ξέρω γιατί (αλλά υποψιάζομαι) όλοι τους έβριζαν, δε χρειάζεται να τους ακούσεις το βλέπεις στην έκφραση του προσώπου τους.
Με τα πολλά φτάνουμε τελικά στην κορυφή όπου χτυπούμε την κουδούνα (ένδειξης έγκυρης διέλευσης από το σημείο) εφόσον βελάξαμε για να ανέβουμε.

(Προς τους διοργανωτές του αγώνα: Αν κατά τον καθαρισμό της διαδρομής συναντήσετε τπτ κατάρες πεταμένες κάτω, να ξέρετε δικές μου είναι)

Από τον ίδιο δρόμο (??????) κατηφορίζουμε συναντώντας με τη σειρά μας τώρα τους πιό αργούς να ανεβαίνουν σκεπτόμενος με τη σειρά μου, πως με έβλεπαν κι εμένα οι μπροστινοί κατηφορίζοντες!

Επιτέλους το μαρτύριο τελειώνει και πιάνουμε ίσωμα. Μέσα σε μισή ώρα τα γόνατα τα πήρα επ' ώμου και οι πατούσες μου με ψιλοκαίνε. Μάλιστα κάποια στιγμή αισθάνθηκα την κάλτσα μου να μαζεύει στο δεξί πόδι και -κακώς- βαρέθηκα να σταματήσω να την τακτοποιήσω, την πλήρωσα στον τερματισμό με 2 φουσκάλες. (Δικαιώνονται πάλι οι πρόγονοι μου που έτρεχαν ξυπόλητοι-κάλτσα=φουσκάλες)
Εδώ που τα λέμε αν πέταγες τις κάλτσες μου στο βράχο θα κολλούσαν, δε θα 'πεφταν (όπως δοκιμάζεις τα μακαρόνια αν βράσανε)

Εφόσον έχουμε περάσει δύο φορές εγκάρσια το φαράγγι του Βυρού, λογικά πρέπει να είμαι στην τελευταία ανηφόρα που η άτιμη δε λέει να τελειώσει. Είμαι κοντά στο 30ό χιλ. όπου ακούω μιά γυναικεία φωνή πίσω μου "Αργεί πολύ αυτή η ανηφόρα?"
"Δεν ξέρω, ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθουμε, να την ανεβούμε" απαντώ.
Διαπιστώνω ότι έχει δυνάμεις, διότι παρόλο που περπατάω σχετικά γρήγορα (σιγά μην τρέχω σε ανήφορο, ο Καλοφύρης κλέφτης θα γίνει?) με πλησιάζει γρήγορα.
Οι τυπικές ευκαιριακές συστάσεις δεικνύουν ότι πρόκειται για την Τζένη (όχι τη Χειλουδάκη καλέ, την Ευγενία, την αφέντρα του Φιντέλ - ο Φιντέλ, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, είναι σκύλος και όχι σύζυγος)
Η ανηφόρα κοντεύει να τελειώσει (όπως κι εγώ) κοντά στο 32 και η Τζένη μου σερβίρει τη σκόνη της. Για μιά στιγμή ο αντρικός μου εγωισμός επαναστατεί αλλά το γαλακτικό οξύ που έχει συσσωρευτεί στους μυς μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα "Που πας ρε Καραμήτρο?"
Κατεβάζω λοιπόν τα αυτιά (τα μόνα που μπορούσαν να ήταν σηκωμένα εκείνη την ώρα) και τσούκου τσούκου τρεχαλίζω και παραμιλώ, δίνοντας κουράγιο στον εαυτό μου, λέγοντας του "έλα 6 χιλ είναι ακόμα"
Τα πόδια είναι βαριά, το τελευταίο κομμάτι μονοπατιού είναι κατηφορικό με πέτρες, ιδανικό για πτώση και τραυματισμούς λόγω κόπωσης.
Κι όμως "θάλαττα θάλαττα" μετά την τελευταία φουρκέτα του δρόμου διακρίνω το Μεσσηνιακό κόλπο και σε λίγο μπροστά μου και χαμηλά την Καρδαμύλη!!!!
Είμαι ήδη στα πετρόχτιστα σπίτια της παλιάς Καρδαμύλης και κατηφορίζω, μπορώ να διακρίνω το αλάτι από τον αέρα που έρχεται από τη θάλασσα και ναι τερματίζω σε αξιοπρεπή χρόνο (κάτω των 6 ωρών που είχα στο μυαλό μου ως όριο)

Συμπεράσματα:
Σηματοδότηση: Πολύ καλή (και τυφλός να είσαι δε χάνεσαι)
Τεραίν: Πολύ τεχνικό, θέλει προσοχή, ιδανικό για αναρρωτικές άδειες
Ομορφιά διαδρομής: πολύ καλή
Επανάληψη διαδρομής στο μέλλον: Πιθανόν, όχι όμως με το κατακόρυφο tae kwon do κομμάτι, καλύτερα 5 Κμ παραπάνω παρά το σκότωμα επιγονατίδων

http://www.youtube.com/watch?v=89vuF_k8pBA

http://www.youtube.com/watch?v=41U01jKHe1o

Περισσότερα στο:
http://www.2407m.com/gr/viewpage.php?page id=9

Φυσικά παρέμεινα Καρδαμύλη και την Κυριακή για αποκατάσταση (έτσι κι αλλιώς δε δουλεύω αυτό τον καιρό) και επανήλθα στην οικία μου σήμερον το απογευματάκι.

13 σχόλια:

  1. και φυσικά μας έλειψες αλλά χαλάλι. όμως φαίνεται ότι έκανες αυτό ακριβώς που σε ευχαριστεί. Είσαι καταπληκτικός! Κι ας ακολουθούσες τα κολάν. Δεν είναι άλλωστε ένα καλό κίνητρο αυτό; Τί ήθελες δηλαδή; Να τρέχει η γιαγιά σου μπροστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κανιβαλάκο στα επόμενα τώρα! Ετοιμάσου το Σάββατο μετά το Πάσχα, ξεκινάμε για Πήλιο. Όχι βρε να πάμε εκεί με τα πόδια :) Προπόνηση θα κάνουμε στην Πάρνηθα!!!!!

    Είσαι πολύ δυνατός φέτος, μπράβο!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Coffeemug
    Αγαπητή μου, αν σου αγοράσω κολάν θα τρέχεις μπροστά μου την ώρα που προπονούμαι? :))

    Ria
    η φτώχεια θέλει καλοπέραση, αρκεί η καλοπέραση να μη διαψεύδει την έννοια της φτώχειας, καθόσον οι καιροί τώρα είναι πονηροί και καραδοκούν αρπακτικά να μας φορολογήσουν.
    Αλήθεια στα πόσα χιλιόμετρα αποτελείς τεκμήριο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τάκη
    προσπαθώ :))

    Δεν πηδάμε που δεν πηδάμε, τουλάχιστον να πηγαίνουμε για τρέξιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν δουλεύεις; Και κάνεις εκδρομές; Γιά πέρνα γιά ένα πόθεν έσχες στα γρήγορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η Θεά (?), μητέρα (?), πόρνη (?) τύχη, με κατέταξε σε φορολογική κλίμακα δημοσίου υπαλλήλου, άρα και να θέλω να κλέψω δεν μπορώ (τόσο εύκολα)

    Ατάσθαλε, μιά βόλτα στο μπλόγκ σου (που την είχα κάνει και παλιότερα εν αγνοία σου) με χαροποίησε καθόσον συνάντησα ένα παλιό γνώριμο...(Yo Yo Ma)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ καλές οι περιγραφές σου!
    Ελπίζω πράγματι να πηγαίνεις να τρέχεις και όχι απλά να έχεις εκπληκτική φαντασία!

    :)

    Εύχομαι καλή Ανάσταση με πολύ τρέξιμο και φιτ κατάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Coula
    το ένα δεν αποκλείει το άλλο, νομίζω δε ότι ο συνδυασμός και των δύο είναι εκπληκτικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εγώ πάντως τον είδα κάπου εκεί στον "Γολγοθά"!
    (μεταξύ μας...τα παραλές!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαρία
    έχεις δίκιο, είμαι υπερβολικός, τα παραλέω.
    Τα κολάν ήταν 2 τελικά, όχι 3!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλά, το Σαββατοκύριακο χτύπησα 4 κρουασάν ,2 προφιτερόλ, 1/2 ταψί γαλακτομπούρεκο ..και σε σκεφτόμουνα αδελφάκι μου.(που στα κακοτράχαλα έτρεχες τα βουνά)
    Ο πάντα συνοδηπόρος αδελφός σου (πάντα όταν πρόκειται για ηλεκτρικό διάδρομο δωματίου)
    giorgosesper

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιώργο
    σε συνδυασμό με το πασχαλινό αρνί και τα παρελκόμενα (γαρδούμπες, κοκορέτσια) τράβα για εξέταση αίματος να τρελλαθούν τα μηχανήματα στη χοληστερίνη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή